دوستی!

برای ما از دوستی بگو:
گفت:دوست تو کسی است که نیازهایت را برآورده می سازد.
اومزرعه ی توست که با محبت درآن کشت می کنی و با سپاس حاصل بر می داری.
او سفره ی تو و آتش اجاق توست.زیرا گرسنه به سوی او می روی و گرما می گیری.
                                     *           *           *
پس چون اندیشه خود را با تو در میان می گذارد از اندیشیدن«نه»در خیال خود واهمه مکن و از بیان«آری»دریغ مدار.
زیرا کوه گر چه بسیار نزدیک می نماید ولی بسیار دور است.
و هنگامی که خاموش است و سخنی نمی گوید،دلت را از شنیدن صدای قلبش باز مدار.
دوستی برای بیان اندیشه ها و خواهش هایی که دوستان را در شادی چیدن میوه های دوستی شریک می کند،نیازی به کلام و سخن ندارد.
و اگر از دوستت دور شدی غمگین مباش.
زیرا آنچه از همه بیشتر در او دوست می داری،شاید درغیبت او در چشم محبت تو روشن تر از هنگام حضورش باشد.
و در دوستی غرضی جز اضافه کردن محبت به عمق وجودتان نداشته باشید.
زیرا محبتی که جویای چیزی جز پرده برداشتن از خودش باشد،عشق نیست،بلکه دامی است که در دریای زندگی گسترده می شود و جز بیهودگی چیزی در آن نمی افتد.
بهترین چیزی که داری به دوستت بده.
و اگر باید که نشیب زندگی ات را بشناسد، بگذار که فرازش را نیز در یابد.
زیرا چگونه دوستی است که فقط برای گذراندن ساعت های معدودی نزد دوستش می شتابد؟
بی آلایش به سوی دوستی رو که روزها و شب هایت را زنده می کند.
زیرا او تنها برای آوردن نیازهایت است نه برای خالی و خشک کردن وجودت.
لیکن شادی و لذتی که تقسیم می شود بالاتر از شیرینی دوستی است.
زیرا دل سپیده دم اش را در شبنم های خرد می یابد و با آن زندگی می کند و از آن نیرو می گیرد.

«پیامبر،جبران خلیل جبران»